محمدحسین قربانی

معمولا زمانی که می‌خواهیم کمی جدی‌تر به نوشتن فکر کنیم. در همان اوایل دو کتاب پرتوصیه تقریبا از همه جا معرفی می‌شود. اولی کتاب غلط ننویسیم ابوالحسن نجفی است و دومی هم کتاب بهتر بنویسیم رضا بابایی است. به نظرم کتاب اول بیشتر به درد ویراستاران می‌خورد و کتاب دوم بیشتر به درد نویسندگان می‌خورد.

کتاب غلط ننویسیم را فکر می‌کنم یک بار بیشتر نخواندم و بعد از بار اول هر موقع برای ویرایش یک مطلب به کمک نیاز داشتم به فرهنگ املایی ویراستاران مراجعه کردم که شاید به خاطر تنبلی و دسترسی راحت‌تر است. اما کتاب دوم را سعی می‌کنم هر زمان که وقت شود مروری داشته باشم تا حداقل ببینم هنوز در نوشتن چقدر ضعیف و پراشتباه هستم.  مسیر کتاب را دوست دارم چرا که از پایه نظری شروع می‌کند و با درست‌نویسی وارد فصل بعد می‌شود. در ادامه هم کتاب با ساده‌نویسی و زیبانویسی بسیار جذاب تمام می‌شود.

در فصل ساده‌نویسی رضا بابایی کمی راجع به وبلاگ‌ها هم صحبت می‌کند و شروع به بیان تأثیرات مثبت و منفی وبلاگ‌ها بر نوشتار امروز جامعه می‌کند. ابتدا در نگاهی انتقادی بیان می‌کند:

بیشتر وبلاگ‌نویسان ساده، طنزناک، خودمانی و مختصر می‌نویسند. بی‌قیدی در مراعات قواعد دستوری و ناپایبندی به سنت‌های زبانی از دیگر گرایش‌های نوشتاری در میان آنان است و به همین خاطر آسیب‌هایی نیز به زبان فارسی وارد کرده‌اند. 

اما در ادامه با نگاهی به نیمه پر لیوان بیان می‌کند:

بعد از ادبیات داستانی وبلاگ نویسی را باید از مهمترین عوامل ساده‌نویسی در روزگار ما دانست. وبلاگ‌ها به دلیل ماهیت مردمی که داشتند تحولی شگرف در نثر معاصر فارسی به ویژه در روزنامه‌نگاری و یادداشت نویسی پدید آوردند. هرگز نمی‌توان خدمات وبلاگ نویسی که منجر به ساده‌نویسی، واژه‌سازی، ارائه نوشتارهای بی‌پیرایه و صمیمی و گاه قدرتمند را انکار کرد. علاوه بر این وبلاگ نویسی تاثیری شگرف بر ساختار مقالات و پیشرفت یادداشت نویسی داشته است.