محمدحسین قربانی

روزهای آخرسال می‌گذرد و فقط چند روز اندک مانده تا به طور رسمی وارد 1400 شویم. ما قرار است با یک 13 خداحافظی کنیم. سیزدهی که برای خیلی‌ها هویتشان بود. سیزدهی که قبل از همه تاریخ تولدها می‌نشست و ما آن را به دهه‌های مختلف تقسیم کرده بودیم برای اینکه بگوییم دهه ما نسل سوخته است و ما در چه مصیبت‌هایی زندگی می‌کردیم. واقعیت این است که دهه‌های جدیدی در راه هستند و قرار است کم‌کم ما هم در همین حوالی‌ها به همین راحتی مانند دهه‌های قبل فراموش شویم. دهه‌های جدید 1400 می‌آیند و به مرور ما هم قرار است در گوشه‌ای از تاریخ گم شویم. احتمالا آیندگان هم با تعجب به برخی ترس‌ها و انتظارات ما نگاه می‌کنند. متولدین 1400 در ابتدا کار سختی برای معرفی دهه خود دارند و باید بگویند ما دهه صفری هستیم و متولدین 1410 باید بگویند ما دهه دهی هستیم. خلاصه که بعید می‌دانم برای این برچسبها اتفاق خاصی بیفتد حالا هر چقدر هم بخواهد ابرازشان سخت باشد.

داشتم

لحظه تحویل سال برای من امسال به تنهایی گذشت. به قول یکی از دوستانم تنهایی در حال دیفالت شدن روی تنظیماتم و در حال بارگذاری است. وقتی تنها باشی انگار لزومی هم نمی‌بینی که سفره هفت سینی باید باشد. لزومی هم نمی‌بینی که در وقت تحویل سال حتی بخواهی بیدار باشی. وقتی خواستم بخوابم به فردایی فکر کردم که احتمالا خیلی از دوستان بیدار مانده‌اند و بعد از تحویل هم پیام داده‌اند . افرادی که تنها در لحظه تحویل سال پیام می‌دهند.

به هر حال پیام گرفتن در مناسبت‌ها خوب است اما همیشه از متن‌های کپی شده متنفر هستم. متنی که خیلی رسمی می‌نویسد سال نو را به شما و خانواده محترمتان تبریک می‌گویم؛ با احترام، فلانی. متن سردی که هیچ حس خوبی در آن منتقل نمی‌شود. به هر حال اگر قرار است متنی بفرستیم بهتر است اگر شخصی سازی نمی‌کنیم حداقل شعری باشد، جمله زیبایی یا ... که حداقل کمی به خواندن آن تحریک بشویم نه اینکه با خواندن ابتدای آن از خواندن بقیه صرفنظر کنیم.

امسال کشور با اتفاق ناگواری در همان اول سال روبه رو شد و سیل در مناطقی از کشور جان بسیاری را گرفت. همیشه فکر می‌کنم چقدر سخت است در لحظاتی که کل کشور شاد هستند، یک عده باید داغدار شوند. به این فکر می‌کنم در این اتفاقات افرادی که از دنیا رفتند هیچوقت فکر نمی‌کردند در عید بزرگ کشور با چنین اتفاقی از دنیا بروند. فکر می‌کنم چرا این افراد دچار حادثه شدند؟ حکمت، سرنوشت، شانس، کارما و ...

کمی دیگر در فکر هستم که متنی از دکتر محمدیان مرا به خود می‌آورد: همه در این حوادث دیگران را مقصر می‌دانند، کمتر دیده‌ام کسی سهم خودش را در بروز چنین حوادثی و از آن مهمتر در کمک به عبور از این بحران مطرح کند. این حوادث علل زیادی دارد که ما علمش را نداریم اما حتما ما هم سهمی در بروز چنین حوادثی و کمک به حل آنها داریم. بیاییم سهم خود را ادا کنیم.

نقش ما گاهی با انجام ندادن وظایف، گاهی با تلف کردن وقت، گاهی با سکوت، گاهی با یاد نگرفتن حفاظت از طبیعت و ... است. اگر امروز چنین شرایطی پیش آمده ما هم در به وجود آمدنش نقش داشته‌ایم. وقتش است که یکبار دیگر نگاه کنیم و ببینیم که در کجا ایستاده‌ایم.

دوباره عید شد و من چرتکه به دست، اتفاقات سال گذشته را نگاه می کنم. بعضی عادت‌های خوب پیدا کرده‌ام بعضی نق زدن‌های تلخ، آدم‌هایی که رابطه‌ام با آن‌ها در حال قطع شدن است و آدم‌های جدیدی که خوشحالم بابت آشنا شدن با آن‌ها در سال قبل.

شکست‌ها، موفقیت‌ها، جان کندن‌ها، تلاش‌ها، اهمال کاری‌ها، رسیدن و نرسیدن‌ها و همه و همه.....

خوشحالم که  در بهار می‌توانم رنگ مورد علاقه ام سبز را بیشتر ببینم. خوشحالم برای حال دل خوب آدم‌ها، خوشحالم این چند روز خیلیا با وجود مشکلاتشون حالشون خوب میشه. خوشحالم برای دیدن دوباره بعضی دوستان و آشنایان، خوشحالم از دور ریختن کینه‌‌ها و دل تکونی‌ها.

خوشحالم برای آرزوهای خوبی که مردم برای خودشان و دیگران می‌کنند اما یه نکته ای رو نباید غافل شد
قبل از اینکه بخواهید ارزو کنید یادتون باشه اتفاقات بزرگ در یک سال تلاش به وجود نمیاد پس به تناسب تلاشتون و بازه زمانی آرزو کنید.